Het was een blij weerzien met Kristian Matsson, aka The Tallest Man On Earth, in De Roma dinsdagavond en dit voor zowel het publiek als de artiest. Vijf jaar geleden stond hij hier al solo in dezelfde zaal, enkel gewapend met gitaar, maar vandaag is hij voor de eerste keer hier te gast met een volledige band. Qua energie heeft de charismatische Kristian een tank om een volledig podium te doen daveren en rent hij voor zich uit starend, onvermoeibaar van de ene hoek van het podium naar de andere. Met band klinkt deze super getalenteerde Zweedse singer-songwriter natuurlijk veel voller en neigen zijn nummers meer naar de folkrock dan naar de puur akoestische stijl die hem groot maakte, naar het voorbeeld van Bob Dylan, zijn grote held. Maar ook Dylan heeft een band om U tegen te zeggen, net als The Tallest Man On Earth vanavond, met een leadgitarist die zich ontpopt tot multi-instrumentalist en moeiteloos schakelt tussen gitaar, keyboard of viool. De instrumentale accenten van op plaat blijven zo behouden of krijgen live een andere dimensie mee. 

The Tallest Man On Earth is op tournee met zijn onlangs verschenen nieuwe album “Henry St”. Precies vijftien jaar geleden verscheen zijn debuut- en succesalbum “Shallow Grave” en is bijna een jubileum waard. Ook Corona was een verrekt moeilijke periode voor de kleine Zweed vertelt hij ons en hij trok van big city New York opnieuw naar zijn basis in Zweden. Daar zette hij zich wonderwel niet aan zijn bureau om nieuwe songs te schrijven, maar sloeg hij, in de lijn van één van zijn grootste hits “The Gardener”, aan het tuinieren. Songs smeden lukt hem vandaag het beste als hij op tournee is en zo gebeurde het met “Henry St.”. Het album werd overal niet even lovend onthaald omdat Mattson zijn geluidspalet uitbreidde naar een rijk geïnstrumenteerd album met  full band, met elektronica, blazers en strijkers en zo afwijkt van zijn rootsklank. Een artiest evolueert echter en live blijkt het zeker een meerwaarde wanneer je kan rekenen op een keigoede band achter je, die ook voor de nodige afwisseling zorgt in plaats van anderhalf uur te vullen met enkel akoestische songs. Kristian Matsson zelf is duidelijk ontspannen en bouwt zijn set op rond zijn nieuwe songs, afgewisseld met ouder en al bekend werk, dat zoals verwacht spontaan aanslaat bij de fans. Hijzelf is een begenadigd zanger met zijn hoge, raspende stem en een even getalenteerde muzikant, die moeiteloos switcht tussen mandoline, akoestische of elektrische gitaar, banjo of keyboard.  

Het is de mandoline die een voorkeursbehandeling krijgt om de aanstekelijke opener “The Wild Hunt” met een hoger folkgehalte in te kleuren, net als de eerste kraker van de avond, “Sagres”, een heerlijke indierock song die perfect in het repertoire van The War on Drugs zou passen. Tijd om de Spaanse gitaar te omgorden zegt Watsson, om iedereen te charmeren met een heerlijk verliefde tokkel in de eerste nieuwkomer van de set, “Every Little Heart”. In het prachtig geschreven “Bless You” gaat hij helemaal de tedere toer op met de woorden “Oh, life is a drunken bird in neon lights, I clear the way and let it fly ‘til it’s broken”. Drammende percussie luidt het verliefde “Looking For Love"in , begeleid door een warm romantische viool en in het dartel op banjo getokkelde“Major League”, horen we letterlijk de vogeltjes op tape fluiten, met een uitgelaten publiek dat enthousiast meefluit. Dan is het even tijd voor een berustend moment in het ontroerende en in Joe Henry stijl verhalende titelnummer “St Henry”, maar al snel grijpt hij naar zijn gitaar om met één van de publiekslievelingen “Love Is All” de zaal in vuur en vlam te zetten en al lopend al de hoeken van het podium te verkennen. Mattson schreeuwt het emotioneel uit en geniet zichtbaar en dankbaar van het enthousiasme van het publiek, dat ook in de absolute lieveling van de avond “The Gardener” helemaal losbarst, met een uitzinnige op gitaar strummende frontman. Ook de zomerse tokkel van “Revelation Blues” deed ons op wolkjes drijven net als het zonnige en funky op mandoline gestrumde “In Your Garden Still”. De hartverwarmende avond werd afgesloten met “The Dreamer” en een hartbrekende versie van “Foothills” uit het nieuwe album, waar hij in spiegelbeeld een omgekeerde quatre mains op piano speelt met de pianist, om daarna bewogen de meest ontroerende tokkels uit zijn akoestische gitaar  te puren, die wel recht uit zijn ziel lijken te komen.

Na vijftien jaar heeft The Tallest Man on Earth nog niets van zijn charisma en talent verloren en kan hij iedereen nog begeesteren van de eerste tot de laatste minuut. Hij mag dan misschien maar 1.70 meten, maar size doesn’t matter om een groots performer te zijn en dat bewees hij vanavond moeiteloos.

Yvo Zels

Meer foto's